Τι έχετε να πείτε για τις τακτικές που εφαρμόζει το ΔΝΤ και η ΤΡΟΙΚΑ; Έχουν αποδεδειγμένα επιτυχία ή αποτυχία όπου εφαρμοστήκαν παρόμοιες ταχτικές;
Τα Κράτη αποτυγχάνουν όταν οι Θεσμοί παύουν να λειτουργούν και αντί να υπηρετούν τον πολίτη, εξυπηρετούν μόνο αυτούς που διαθέτουν οικονομική και κατ’ επέκταση πολιτική δύναμη. Το Κράτος, δημιουργήθηκε για να προστατεύει τα δικαιώματα του εκάστοτε πολίτη και να τον προστατεύει επίσης από τυχών εξαναγκασμούς, αμυντικούς, πολιτικούς ακόμα και πολιτιστικούς. Από τις σημαντικές υποχρεώσεις είναι και η καλή διακυβέρνηση που με σύνεση να μπορεί να παράγει αρκετά για να αυτοσυντηρείται και να προσφέρει στον πολίτη την καλή ζωή, τη δωρεάν παιδεία και υγεία και να εξασφαλίσει την ασφάλειά του από εσωτερικές αλλά και εξωτερικές επιθέσεις.
Η αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών από την αρχαιότητα κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους. Γι’ αυτό το Κράτος πρέπει να αφουγκράζεται πολύ προσεκτικά τους πολίτες του και με σοφία να δίνει τις πιο συμφέρουσες λύσεις για το λαό του.
Έχουμε πολλά κακά παραδείγματα χωρών που είχαν ένταξη στο ΔΝΤ και που εφαρμόστηκαν οι «Ανέφικτοι ΣΤΟΧΟΙ».
Θα αναφέρω μερικά:
ΕΚΟΥΑΔΟΡ – Κάποια στιγμή είχαν φτάσει το 50 % του ΑΕΠ να ήταν η πληρωμή των τόκων.
Μέχρι που ο Πρόεδρος Κορρέα μέσα από την οργισμένη φωνή του λαού, ανέλαβε τα ινία της χώρας και πέταξε έξω το ΔΝΤ και κατάφερε να φέρει τη χώρα σε μια σταθερή αναπτυξιακή πορεία.
Επίσης, Στον Ισημερινό αποδείξανε ύστερα από την διενέργεια λογιστικού ελέγχου που κράτησε ένα περίπου χρόνο ότι το 70 % τού χρέους ήταν παράνομο και κηρύχθηκε απεχθές, παράνομο και καταχρηστικό.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – Πρώην Υπουργός Οικονομικών Ρόμπερτ Λαβάνια – είπε σε μια συνέντευξη του ότι τα όσα έχουν προταθεί στην Ελλάδα ως πλάνο ανασυγκρότησης οικονομικών δεν είναι τίποτα άλλο από καταστροφικά. Το ίδιο είχε προταθεί και στην Αργεντινή το 1999, δηλαδή η μείωση των μισθών και αύξηση των φόρων, πώληση των κερδοφόρων εταιρειών του δημοσίου και το απότομο κλείσιμο των ζημιογόνων επιχειρήσεων χωρίς όμως παράλληλη ανάπτυξη που να μπορεί να απορροφήσει το πλεονάζων προσωπικό και να μην δημιουργήσει τεράστια ανεργία και ότι αυτό συνεπάγεται.
Η Αργεντινή αποφάσισε τελικώς να μην ακολουθήσει τις οδηγίες του ΔΝΤ και έτσι κατάφερε σιγά σιγά να βγει από το πρόβλημα με μικρά βήματα αλλά χωρίς τη βοήθεια του ΔΝΤ.
ΙΣΛΑΝΔΙΑ:
Ένα σημαντικό κεφάλαιο ήταν η Ισλανδία. Στην αρχή του 2009 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, με τη Βρετανία και την Ολλανδία (που στην ουσία δεν ήταν καν διαπραγματεύσεις… μάλλον εντολές θα τις έλεγα).
Η τελική συμφωνία ήταν εντελώς ασύμφορη για την Ισλανδία, αφού απαιτήθηκαν αποζημιώσεις από την Μ. Βρετανία ύψους 2,4 δις στερλίνες, ενώ από την Ολλανδία 1,3 δις € – ποσά που ουσιαστικά αντιστοιχούσαν περίπου στο 31 % του ΑΕΠ της.
Η κυβέρνηση, που είχε εκλεγεί το 2009 (Που ήταν η Συνεργασία Αριστερού-Πράσινου κινήματος και των Σοσιαλδημοκρατών) ισχυριζόταν ότι όφειλε να σεβαστεί τις υποσχέσεις του προηγούμενου συντηρητικού πρωθυπουργού, τέλος του 2008 (ο οποίος είχε εγγυηθεί την πλήρη εξόφληση των οφειλών των τραπεζών).
Εν τούτοις, οι Πολίτες της χώρας είχαν αποφασίσει δυναμικά διαφορετικά– με αποτέλεσμα να διαδηλώνουν συνεχώς εναντίον της συμφωνίας.
Την ίδια στιγμή, 56.000 Ισλανδοί (το οποίο αντιστοιχεί στο 23 % των πολιτών), κατέθεσαν έγγραφη διαμαρτυρία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απαιτώντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος (Καλή του ώρα) αποδέχθηκε την επιθυμία των Πολιτών, αρνούμενος να υπογράψει το νόμο που είχε ψηφισθεί από τη Βουλή – διευκολύνοντας έτσι τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, Και για πρώτη φορά μετά το 1944, όπου είχε επιτευχθεί η ανεξαρτησία της Ισλανδίας ο Λαός Αποφάσισε και ψήφισε κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Φυσικά, αυτό δεν άρεσε στις εταιρείες αξιολόγησης, οι οποίες υποτίμησαν αμέσως την πιστοληπτική ικανότητα της Ισλανδίας – ενώ η κυβέρνηση συνεργασίας τάχθηκε υπέρ της συμφωνίας, με στόχο να επηρεάσει την απόφαση του δημοψηφίσματος και να υλοποιηθεί η υπογραφή του μνημονίου.
Η Βουλή ξαναψήφισε νέα συμφωνία που και πάλι το Δημόσιο θα έπρεπε να επωμιστεί το βάρος των τραπεζών. Ο λαός ξανακατέβηκε με Δημοψήφισμα και ο έντιμος Πρόεδρος το αποδέχθηκε και πάλι ο λαός το καταψήφισε και έτσι οι δανειστές θύμωσαν και ανακοίνωσαν ότι θα ακολουθηθεί η δικαστική οδός μέσω του αρμόδιου Δικαστηρίου (ΕΦΤΑ) του Λουξεμβούργου.
Και στο δικαστήριο κατέθεσαν 2 ερωτήσεις:
Εάν είναι υποχρεωμένη μία χώρα, σε περίπτωση κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, να αναλάβει την ευθύνη των επισφαλειών και των εγγυήσεων των τραπεζών &
Εάν επιτρέπεται μια χώρα, εφόσον πτωχεύσει να αντιμετωπίσει τους πολίτες της προνομιακά σε σχέση με τους ξένους.
Ενώ οι δανειστές προσπαθούσαν να περάσουν τα βάρη στο Κράτος και άρα να μετακυληθεί στους πολίτες, Το δικαστήριο έδωσε τελικώς δίκαιο στην Ισλανδία και η απόφαση ήταν καταλυτική.
Υπεύθυνο των επισφαλειών έκρινε την ίδια την τράπεζα με την μητρική της και όφειλε να εκποιηθεί για να καλύψει τις οφειλές προς τους πιστωτές της.
Έτσι κατάφεραν να αποζημιώσουν το 93.5 % των πιστωτών της.
Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η υλοποίηση της εκποίησης έγινε σταδιακά και έτσι η αγορά μπόρεσε να απορροφήσει τους κραδασμούς και να μην φέρει καταστροφικά αποτελέσματα όπως έγινε πρόσφατα στην Ελλάδα.
Με αυτόν τον τρόπο, οι καταθέσεις των Ισλανδών μεταφέρθηκαν με ηρεμία και ασφάλεια σε άλλες εσωτερικές υγιείς τράπεζες.
Το ίδιο όμως δεν έπραξαν οι Ιρλανδοί και οι Έλληνες με τα ομόλογα που είχαν από το Δημόσιο. Το ίδιο επέρχεται και στην Κύπρο (ιδε Λαική).
Και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου είναι εκτεθειμένο 8 φορές πάνω από το ΑΕΠ της χώρας και άρα, η βόμβα μεγατόνων που καραδοκεί να εκραγεί στην Κύπρο και που μπορεί να φέρει πολύ καταστροφικά αποτελέσματα με ντόμινο αντιδράσεις.
Στα 1927 ο ρώσος Αλεξάντερ Σάκ πρώην υπουργός στην Ρωσία πριν το πραξικόπημα των μπολσεβίκων είπε ότι ένα χρέος μπορεί να κηρυχθεί απεχθές όταν:
α. Η κυβέρνηση τής χώρας προβεί στην σύναψη των δανείων χωρίς την συγκατάθεση και σύμφωνη γνώμη των πολιτών,
β. Όταν τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν σε έργα που δεν ωφέλησαν τούς πολίτες τελικά και
γ. Όταν ο πιστωτής ήταν ενήμερος αλλά έκανε ότι δεν ήξερε ή δεν καταλάβαινε…
Καθημερινά οι πολίτες σφυροκοπούνται με ιστορίες τρόμου γύρω από τα λεφτά και δημιουργούνται τεράστιες ενοχές και πλανάται σαν πανούκλα η απελπισία.
Τα ΜΜΕ σπέρνουν συνεχώς τον πανικό ότι στο τέλος του μήνα δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Και αν δεν υπογραφεί το μνημόνιο θα υποβιβαστούν ακόμα περισσότερο οι τράπεζες και θα χειροτερέψει η πιστοληπτική μας ικανότητα.
Η Ισλανδία, η Αργεντινή και ο Ισημερινός απέδειξαν επάξια ότι ο δικός τους δρόμος, δηλαδή η διάσωση των πολιτών και όχι των τραπεζών ήταν η μόνη ασφαλής λύση για την έξοδο από την κρίση και την επαναφορά στα υγιή δεδομένα.
